خدايا اين دلتنگي هاي ما را هيچ باراني ارام نمي كند ...
فكري من ...
اشك ما تعنه مي زند به باران رحمت...

هر لحظه هر جا كه ميرم حس نگاهت با منه....
اين دل بي طاقت من قيد تو رو نمي زنه....
بذار يه بار نگات كنم از جون و دل صدات كنم...
هر چقدر دلتنگي دارم هديه به اون چشات كنم...


كاش ميتوانستم تمام دلتنگي هايم را بر كوله بار خدا مي ريختم...
تا با تنهائيش به كول بكشد...بدون هيچ خمي بر ابرو...
اما افسوس كه داده را پس نمي گيرد....

دلم واسه تنهایی میسوزد چرا هیچکس او را دوست ندارد مگر او چه گناهی کرده که تنها شده جرم تنهایی چیست که

هیچکس او را نمیخواهد دیشب تنهایی از اتاقم گذشت دنبالش دویدم ولی او رفته بود تنهای تنها نیمه شب او را مرده

کنار حوض خانه پیدا کردم از گریه، چشمانش قرمز بود برایش گریستم، آخر او از تنهایی مرده بود، تنهایی مرد و من

تنهاتر شدم...

بی تو

خراب نقش ذهنم

نقش حباب و موج می کشد

در ساحل خیالم

مهتاب کجاست؟

هوای هستیم انگار

رسوب کرده در سیاهی چشمت

یاده خنده هایت

همیشه در ذهنم جاریست

بهار من

خواستم بدانی

نگاهت را

دیوانه شده ام

نزدیکتر رفتم اما او بی اعتنا بود و انگار مرا نمی شناخت

باز هم نزدیکتر رفتم دست بر زلف سیاهش کشیدم و ناله یی از عمق جان سر دادم

اما او بی اعتنا بود و روی بسوی آسمانی دیگر داشت

دوباره ناله زدم  و گریه و شیون کردم

ستاره ها دورم را گرفتند گریبانی برای دریدن نداشتم

فقط می گریستم و آنها نظاره ام میکردند

گویی از کار من در شگفت بودند

ستاره یی پیش تر آمد

صدای زیبایی داشت و گفت چرا گریه میکنی مگر ستاره ات را نیافتی ؟

نگاهش کردم گریه امانم نمیداد بریده بریده گفتم چرا اما او حتی مرا نگاه هم نمیکند؟

ستاره لبخندی زد و حرف عجیبی زد

ستاره گفت : ستاره ی تو زمینی نیست اهل آسمان اول هم نیست

آسمانی ها برای دلخوشی تو عکسی از جلوه گری اش را برایت اینجا نهاده اند

و از یک عکس بی جان تو چه انتظاری داری

اگر وصالش را می طلبی یا به آسمانهای بالا برو یا صبر کن

گفتم من بال پریدن ندارم و طاقت و توان صبر را نیز از کف داده ام

ستاره گفت : ستاره ها سالی یک بار در دل یک شب تاریک به آسمان اول می آیند

منتظر بمان شاید آن شب ستاره ات را ببینی

باز هم انتظار و انتظار و انتظار

کاش از آسمان بر زمین می افتادم

کاش می توانستم آسمانی شوم

چه سردرگمی و حیرانی عجیبی است

خدایا تو که فریادرس و دادخواه بی کسانی

خدایا تو که بر همگان مهربان و بر عاشقان مهربان تری

خدایا عمر زیادی از تو طلب نکردم تا بتوانم تا آن روز به ستاره ام برسم

خدایا شب و روزهایم را گم کرده ام و نمیدانم او کی چراغ آسمان شبهای تاریکم میشود

خدایا ستاره ی من آسمانی و من زمینی ام

خدایای او ستاره ی من است و در کهکشانی دیگر است

خدایا او ستاره من است و در منظومه یی دیگر جلوه گری میکند

خدایا در نبود خورشید و ماه مرا از وصال ستاره زیبایم محروم مکن

خدایا حال که وعده گاه من و ستاره ام را آسمانی دیگر قرار داده یی

و من تاب و توان و فرصتی برای آسمانی شدن ندارم

تو خود زودتر آسمانی ام کن تا با ستاره ام میهمان ماه و خورشید شوم

خدایا دیگر دلم طاقت دوری و تاریکی را ندارد

خدایا دیگر دل من به عکس ستاره ام خوش نیست

خدایا با عاشقان به از این باش که با خلق جهانی

خدایا جز تو کسی ندارم

تو همه ی امیدم هستی

بي تو مهتاب شبي باز از آن كوچه گذشتم

شوق ديدار تو لبريز شد از جام وجودم،

شدم آن عاشق ديوانه كه بودم 

در نهانخانه ي جانم گل ياد تو درخشيد

باغ صد خاطره خنديد

عطر صد خاطره پيچيد

يادم آمد كه شبي با هم از آن كوچه گذشتيم

پرگشوديم و در آن خلوت دلخواسته گشتيم

ساعتي بر لب آن جوي نشستيم

تو همه راز جهان ريخته در چشم سياهت

من همه محو تماشاي نگاهت

آسمان صاف و شب آرام

بخت خندان و زمان رام

خوشه ماه فرو ريخته در آب

شاخه ها دست برآورده به مهتاب

شب و صحرا و گل و سنگ

همه دل داده به آواز شباهنگ

يادم آيد : تو به من گفتي :

از اين عشق حذر كن!

لحظه اي چند بر اين آب نظر كن

آب ، آئينه عشق گذران است

تو كه امروز نگاهت به نگاهي نگران است

باش فردا ،‌ كه دلت با دگران است!

تا فراموش كني، چندي از اين شهر سفر كن!

با تو گفتم :‌

"حذر از عشق؟

ندانم!

سفر از پيش تو؟‌

هرگز نتوانم!

روز اول كه دل من به تمناي تو پر زد

چون كبوتر لب بام تو نشستم،

تو به من سنگ زدي من نه رميدم، نه گسستم"

باز گفتم كه: " تو صيادي و من آهوي دشتم

تا به دام تو درافتم، همه جا گشتم و گشتم

حذر از عشق ندانم

سفر از پيش تو هرگز نتوانم، نتوانم...!

اشكي ازشاخه فرو ريخت

مرغ شب ناله ي تلخي زد و بگريخت!

اشك در چشم تو لرزيد

ماه بر عشق تو خنديد،

يادم آيد كه از تو جوابي نشنيدم

پاي در دامن اندوه كشيدم

نگسستم ، نرميدم

رفت در ظلمت غم، آن شب و شب هاي دگر هم

نه گرفتي دگر از عاشق آزرده  خبر هم

نه كني ديگر از آن كوچه گذر هم!

بي تو اما به چه حالي من از آن كوچه گذشتم!

کشتی هايم به دريا رفته اند

حتی اگربه بادبان ها ودکل های شکسته بازگردند،

به دستی اعتماد دارم که هرگز شکست نمی خورد

واز پليدی نيکی به بار می آورد

حتی اگر کشتی هايم در هم شکنند

وهمه اميد هايم غرق شوند

فرياد می زنم:"به تو اعتماد دارم".

عشق در غالب دلها ، در شکلها و در رنگها تقریبا مشابهی ، تجلی می شود و دارای صفات و حالات و مظاهر مشترکی است، اما دوست داشتن در هر روحی جلوه ای خاص خویش را دارد و از روح رنگ می گیرد و چون روحها ، برخلاف غریزه ها ، هر کدام رنگی از ارتفاع و بعدی و طعم و عطری دارند ویژه خویش، می توان گفت که به شماره هر روحی، دوست داشتنی است

عشق با دوری و نزدیکی در نوسان است.اگر دوری به طول انجامد ضعیف می شود، اگر تمام دوام یابد به ابتذال می کشد و تنها با بیم و امید و تزلزل و اضطراب و " دیدار و پرهیز" زنده و نیرومند می ماند. اما دوست داشتن با این حالات ناآشناست.

                    خواستنت پناه من بود تو غروب بی کسی هام

                                 مونس چشمان من باشد قلعه سنگین تنهایی

                                چهار دیوارش زهم می پاشد

من خسته و بی هـــدف در کــوچه هـــای غربت ســـر گـــردانـــم فـــضای

شهر را غبار غربت ویاءس فرا گــرفــتـه دیــگــر خــسـته شده ام به دیواری

سرد و سیاه تکیه می دهم اما سایه ام مرا کشان کشان دنبال خو می برد

آخر مقصد و راه من کجاست هیچ کسی نیــست انــگار درایــن هــمــه بــا

هم غریبند همه همانند سایه ای ســیــاه با شـتـاب از کـنـار هم می گذرند

و خود را در گورسـتــان تـاریـک خـانـه هایـشـان پـنـهـان مـی کـنـنـد و مــن 

و برای کسی مهم نیست که دست شب چنان زغــال زمـیـن و آسـمـان را 

به او می فهمانم به کشمکش احتیاج دارم تا با دسـتــش غــبـار غـربــت و

تــــــــا شــــــــب را نــــــــــا بـــــــــود کـــــــنــــــیـــــــــــم.

اما تمام پنــــجره ها ی تــو بستـــه اند

هــی پـشـت ِ پـنـجــره می آیـم

هــی پـشت ِ پنجـــره می آیم

شاید ، شـمـیـم ِ پـیـرهـنـت را

زان دور دست ِ سـاکـــت و وَهــم آلـــود

گــــرد و غـبــار ِ پــای ِ ســـواری نیـسـت ؟

آیـــا ، کبــوتــر ِ صـحـرایــی

زانـســوی ِ ابــری ِ بــارانــی

مـکـتــوب ِ یــار ؛ 

نـیـاورده ســت ؟

.....

هـی پـشـت ِ پنجــره می آیـــم ...

ای آنکه زنده از نفس توست جان من
آن دم که با تو‌ام، همه عالم ازان من

آن دم که با توام، پُِرم از شعر و از شراب
می‌ریزد آبشار غزل از زبان من

آن دم که با توام، سبکم مثل ابرها
سیمرغ کی‌ رسد به بلندآسمان من

بنگر طلوع خنده‌ی خورشید بر لبم
زان روشنی که کاشتی ای باغبان من!

با تو سخن ز مهر تو گفتن چه حاجت است؟
خود خوانده‌ای به گوش من این، مهربان من

من را به غیر عشق به نامی صدا نکن

غم را دوباره وارد این ماجرا نکن

بیهوده پشت پا به غزلهای من نزن

با خاطرات خوب من اینگونه تا نکن

موهات را ببند دلم را تکان نده

در من دوباره فتنه و بلوا به پا نکن

من در کنار توست اگر چشم وا کنی

خود را اسیر پیچ و خم جاده ها نکن

بگذار شهر سرخوش زیبائیت شود

تنها به وصف آینه ها اکتفا نکن

امشب برای ماندنمان استخاره کن

اما به آیه های بدش اعتنا نکن....

اگر عشق نبود